BİZ İZMİR HİKAYESİ – SEVİNÇ PASTANESİ

Burası benim doğduğum kent. O yüzden, nefe­simi tutup bütün güzelliklerini bir çırpıda saya­bilirim; imbatı, iyot kokusunu, Kordonboyu’nu, faytonları, kızları, çipurayı, bulvar kahvelerini, Kemeraltı’nı, boyozu, Kültürpar k’ı, çöp şişi, kozmopolitliği , Karşıyaka’yı, görmüş geçirmiş semtleri, palmiyeleri, Pasaport’u, vapurları… “Sevinç’te indirir misiniz?” izmir’de dolmuşa bi­nen her yolcu, bu cümleyi defalarca duymuş ya da mutlaka kendisinin de söylemesi gereken bir gün gelmiştir. Bir pastane düşünün ki, iz­mir’in en canlı duraklarından birine ismini ver­sin… Bir pastane düşünün ki, İzmir’in ilk çikolatası, ilk kestane şekeri burada yapılsın… Sevinç Pastanesi, tam 38 yıldır aynı yerde. Burnumu, kiloyla satılan çikolataların olduğu vitrine dayayıp, üç tane beyaz çikolatanın fiyatını sorduğum günleri hatırlıyorum . Şık hanımların, beylerin, İzmir’in kalburüstü tabakasının uğrak yeriydi burası. Tıpkı bugünkü gibi, kaldırımdaki masalarda ya da pencere kenarında oturulur, gelip geçen seyredilirdi. O zamanlar kasada, burayı dişiyle tırnağıyla yaratan Kenan Amca vardı. Kenan Pelit… Türkiye’nin birçok yerindeki ünlü pastanelerin sahipleri gibi o da Karadenizli ve tabii ki Çamlıhemşinli. Daha Türkiye’de pastacılık yokken, dedeleri Rusya’da öğrenmiş bu zanaatı. Sonra babasının pastane zincirleri olduğunu anlatmışlar ona, gururla. Ardından da Bolşevik İhtilali’nde, her şeylerini kaybettik­lerini… Sevinç Pastanesi’ni açınca, babasını davet etmiş, “Babam pastaneme şöyle bir göz at­tı ve şimdi Rusyadaki mağazalara biraz benze­di” dedi. “Biraz mı?” diye sordum, “Güzel olmasına güzel de burası büyüklükte Rusya’ daki­lerin yanına bile yaklaşamaz” diye karşılık verdi. Kenan Bey belki babasının anılarındaki pasta­nenin aynısını yaratamamış ama üç oğlu ve iki kızıyla saygın bir aile şirketi kurmuş. Çocukları doktor, mimar, gıda mühendisi olmuş ama hiç­birinin gözü pastaneden başka bir şey görmü­yor. Kenan Bey, artık buraya ara sıra uğruyor, her zamanki yerine oturup çayını içiyor ve on­ları seyrediyor. Bir de pastanenin penceresin­den yolcularını Sevinç’te indiren dolmuşları… Dayanılmaz İzmir sıcaklarında gece bir nefes alabilmek umuduyla, İzmirliler ya Kültürpark’a ya da açık hava sinemalarına giderlerdi. O za­manlar, en lüks semtlerde bile her adımda bir sinema vardı. Klimalar , televizyonlar ve yerleri­ne yapılan apartmanlar bu geleneği bozdu.